Он чизе, ки ба духтар лозим аст, забони ошиқонаи дӯстдоштааш аст. Ин айнан чунин аст. Мард рафтори забонашро идора карда наметавонад, онро рост ба хари дӯстдухтараш часпидааст ва ӯ аз лесидани дилрабоии ӯ шод мешавад. Хуб, пас аз ҷинси дағалона, вай кончаҳои ӯро чашид. Ҷинси зебо аз духтари ғусса.
Ин хонум албатта ҷавони аввал нест, балки хеле ботаҷриба ва дар шакли хеле хуб аст. Агар вай танбал набошад, бихобед ё хазида равед ва тамом! Ва барои кор кардан дар сари худаш, шумо онро ҳатто дида наметавонед! Аммо дар маҷмӯъ, ман фикр мекунам, ки ин гуна модарро зан кардан хуб аст.
Шумо олиҷанобед.